W roku 1463 właścicielem Buckow był Jost von Ziegesar, potomek Kuno von Segesera. Za rządów tej rodziny rozwinęła się uprawa chmielu i handel nim. Aż do XIX wieku budowano typowe dla mieszczan zajmujących się uprawą roli, jednopiętrowe domy o prostych, otynkowanych fasadach, które do dziś nadają charakter znacznej części krajobrazu miasta. Są one świadectwem czasów, w których uprawa chmielu i warzenie piwa uczyniły miasto sławnym. W roku 1489 aż 39 wsi zaopatrywało się w piwo z „Chmielowego Buckow” [niem. „Hoppen-Buckow”]. Jednak z powodu ciągłego wzrostu tzw. czynszu chmielowego i podatku od kotłów warzelnych, wojny trzydziestoletniej i dwóch wyniszczających miasto pożarów, „złoty wiek chmielu” w Buckow na długo zapadł w drzemkę.

Wielu mieszkańców Buckow musiało rozejrzeć się za nowymi sposobami zarabiania na chleb – od tkania lnu i wyrobu sukna po hodowlę jedwabników i uprawę róż. Dopiero dzięki Josephowi Jacobowi Flatau, ówczesnemu pruskiemu królowi chmielu, w roku 1861 do Buckow powróciła komercyjna uprawa chmielu. Flatau sprowadził z Belgii chmiel bardziej odporny na choroby, dzięki czemu można było znacznie poprawić jakość piwa, a uprawa chmielu znów zyskała na znaczeniu.

Od roku 1867 pruska Kolej Wschodnia [niem. Ostbahn], a następnie od 1897 roku miejscowa kolej lokalna [niem. Buckower Kleinbahn], zaczęły przywozić do miasta opisywanego przez Theodora Fontane jako „wiejska piękność” gości z Berlina, co doprowadziło do rozwoju nowego źródła dochodów – turystyki.

Zamożni, dystyngowani ludzie o znanych nazwiskach kazali sobie tu wybudować jako letnie rezydencje wille, bogato zdobione w tzw. stylu ojczyźnianym [niem. Heimatstil]. Niemal każda rodzina w Buckow urządziła pokój gościnny. Szwajcaria Marchijska [niem. Märkische Schweiz] przyciągała wielu – poetów, malarzy, muzyków. Swoje letnie obozowiska rozbijali tu „latający reporter” Egon Erwin Kisch, a także fotomontażysta i grafik John Heartfield. Bertolt Brecht i Helene Weigel trafili do Buckow w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Od roku 1952 mieli tu domek letniskowy (znany jako Brecht-Weigel-Haus) na położonej nad jeziorem Schermützelsee działce. W ten sposób położone w Szwajcarii Marchijskiej na przestrzeni niemal 150 lat stało się turystycznym centrum tych położonych między Odrą a Szprewą „Małych Alp”.